انسان چگونه به صفت حیوانیت متصف مى شود؟

 از قرآن مجید استفاده مى شود که علّت اساسى خروج انسان از انسانیت، غفلت از خدا است: «براى جهنم بسیارى از جن و انس آفریده‏ایم. زیرا دل هایى دارند که با آن نمى فهمند و چشم‏هایى که با آن نمى‏بینند و گوش هایى که با آن نمى شنوند. آنان مانند چهارپایانند، بلکه گمراه ترند. آنان غفلت زدگان هستند».(1)
کسانى که تنها به خواب و خور و شهوت جنسى مى پردازند و هدفى جز شکم ندارند، به رغم داشتن عقل سالم و چشم بینا و گوش شنوا و استعداد و تفکر و نیروى خِرَد به بیراهه مى روند. اینان به خوى حیوانى مبتلا شده‏اند، همان طورى که امام على(ع) مى فرماید: «همانند حیوانات پروارى که تنها به علف مى اندیشند و یا حیوانات دیگرى که در چراگاه‏ها رها شده‏اند و از این طرف و آن طرف خرده علفى بر مى گیرند».(2)
غفلتى که علت و عامل اتصاف برخى انسان‏ها به خوى حیوانیت مى گردد، غفلت از توحید و نبوّت و معاد است. اگر انسان ارتباط خود با خدا را درک نکند، نمى‏تواند خود را بشناسد. قرآن کریم فراموشى انسانیت را پیامد غفلت از خدا مى داند.(1)
غفلت از خود باعث مى شود که بُعد معنوى انسان فراموش شود و به جرگه حیوانات وارد گردد.
به عبارت دیگر انسانى که تمام خواسته‏ها و کارها و آرزوهایش، منحصر در خواسته‏هاى حیوانى و ارضاى شهوات باشد و همه چیز او در زندگى مادى و طبیعى خلاصه شود، به صفت حیوانیت متّصف شده است.
پى نوشت‏ها:
1. اعراف (7) آیه 179.
2. نهج‏البلاغه، نامه 45.
3. حشر (59